مسعود بُربُر Masoud Borbor

رییس کل بانک مرکزی، چالش اصلی نظام بانکی را عدم تعادل منابع و مصارف عنوان کرد و تحول آن را ضروری دانست. طهماسب مظاهری صبح دیروز در نشست صبحانه با مسئولان اتاق بازرگانی و صنایع ومعادن تهران، گفت : در نظام پولی و بانکی کشور هم اکنون با سیاستهای ناهماهنگ روبرو هستیم که باید در صدد رفع آن برآییم. چالش ...

هایک می گوید: “بازار تنها روشی است که در آن، بدون دخالت اجباری و خودسرانه ی قدرت،‌فعالیت ها با یکدیگر هماهنگ می شود. ” صنعت خودرو یک ششم تجارت جهانی را بخود اختصاص داده است. کشور ما با دارا بودن نیروی کار ارزان قیمت، دانش فنی در بخش هایی از صنعت خودرو به ویژه قطعه سازی، خطوط تولید و تجهیزات ...

پیچاپیچ، بسیار راه های نرفته، تو در تو، ناشناس، با خردک های دور ریختنی و دیوارهای خراب و سقف های فرو ریخته، دریاهای خشکیده و دالان های پنهان و راه پله هایی که به هم راه ندارند و به پرتگاه ها می رسند و بالکن ها و اشکوبه ها و تاق ها و رواق ها و کنگره ها. معماری در ...

صد دروازه. اینجا پایتخت سرزمین پارتیان بوده است. دیوارها، از میانشان گمانه ها، و در کنار شهر دژی ششصد هفتصدساله و دقیقن از میان اندک بازمانده ی شهر دوهزار ساله  خط راه آهن کشیده اند. قطاری اتفاقن می گذرد بلند. دستم به دوربین می رود و نمی گیرد. زمین زیرپایم درست و حسابی می لرزد. این همه جا برای عبور… ...

نزدیک یازده تصمیم گرفتیم، دوازده و سی و هشت دقیقه وارد اتوبان کرج – تهران شدیم، با پنجاه لیتر بنزین دبه ای ابتدای کار. منم، با لادن و پویان. پویان Nightwish  در گوشش و من چیزی و جنسی دیگر و لادن Da Vinci Code می خواند. و پیش پای من جامع التواریخ (فصلی که به اسماعیلیه اختصاص دارد)، خمسه نظامی، ...

به هاله ی جاودانگی Fantazia Anacleto : ۲تا!

در حالی که منتقدین وضعیت حقوق بشر در چین، می خواهند المپیک را به فرصتی برای اعتراض تبدیل کنند، چندین شرکت آمریکایی به چین کمک می کنند تا به تجهیزات پیشرفته امنیتی برای کنترل این تجمعات دست یابد.

قصه ای داشتن. قصه ای از آدمی تمام داشتن که هر چه روایت کنی هرچند قصه ای شود اما همه ی آن چه هست نشود.  رازی داشتن. رازی که در داستان ها، به پرده پوشی، هم ماندگارش کنی، هم پس ِ ‌پرده بپوشانی ش.  جهانی ساختن. جهانی از آن چه خوانده، اندیشیده و زیسته ای، آن گونه ساختن، که فضای ...

درب خانه سبز رنگ بود. سبز روشن، ‌با سایه ی آبی اندک، و در گاراژ که از تو به حیاط می پیوست، در کنارش. ابتدای کوچه مسجد بود و خانه ی دایی ابوالقاسم و وسط کوچه مغازه ی مش محرم و … آخر کوچه، باریکه ای که به جایی می رفت… به ناتمام ترین و بی زمان ترین مکان ذهن ِ من.

چندباره باید، یا شاید، می توان نوشت و هر بار جهانی دیگر آفرید و افقی تازه گسترد. ته مانده ی آب لیوان را روی موزاییک پای پنجره می ریزم و با انگشت هام در آن نقش می زنم. سال ها مانده تا نوشتن بیاموزم و توی تاقچه ی پنجره که خیلی هم پایین است جای می گیرم.