مسعود بُربُر Masoud Borbor

صد دروازه. اینجا پایتخت سرزمین پارتیان بوده است. دیوارها، از میانشان گمانه ها، و در کنار شهر دژی ششصد هفتصدساله و دقیقن از میان اندک بازمانده ی شهر دوهزار ساله  خط راه آهن کشیده اند. قطاری اتفاقن می گذرد بلند. دستم به دوربین می رود و نمی گیرد. زمین زیرپایم درست و حسابی می لرزد. این همه جا برای عبور… ...

نزدیک یازده تصمیم گرفتیم، دوازده و سی و هشت دقیقه وارد اتوبان کرج – تهران شدیم، با پنجاه لیتر بنزین دبه ای ابتدای کار. منم، با لادن و پویان. پویان Nightwish  در گوشش و من چیزی و جنسی دیگر و لادن Da Vinci Code می خواند. و پیش پای من جامع التواریخ (فصلی که به اسماعیلیه اختصاص دارد)، خمسه نظامی، ...

به هاله ی جاودانگی Fantazia Anacleto : ۲تا!

در حالی که منتقدین وضعیت حقوق بشر در چین، می خواهند المپیک را به فرصتی برای اعتراض تبدیل کنند، چندین شرکت آمریکایی به چین کمک می کنند تا به تجهیزات پیشرفته امنیتی برای کنترل این تجمعات دست یابد.

قصه ای داشتن. قصه ای از آدمی تمام داشتن که هر چه روایت کنی هرچند قصه ای شود اما همه ی آن چه هست نشود.  رازی داشتن. رازی که در داستان ها، به پرده پوشی، هم ماندگارش کنی، هم پس ِ ‌پرده بپوشانی ش.  جهانی ساختن. جهانی از آن چه خوانده، اندیشیده و زیسته ای، آن گونه ساختن، که فضای ...

درب خانه سبز رنگ بود. سبز روشن، ‌با سایه ی آبی اندک، و در گاراژ که از تو به حیاط می پیوست، در کنارش. ابتدای کوچه مسجد بود و خانه ی دایی ابوالقاسم و وسط کوچه مغازه ی مش محرم و … آخر کوچه، باریکه ای که به جایی می رفت… به ناتمام ترین و بی زمان ترین مکان ذهن ِ من.

چندباره باید، یا شاید، می توان نوشت و هر بار جهانی دیگر آفرید و افقی تازه گسترد. ته مانده ی آب لیوان را روی موزاییک پای پنجره می ریزم و با انگشت هام در آن نقش می زنم. سال ها مانده تا نوشتن بیاموزم و توی تاقچه ی پنجره که خیلی هم پایین است جای می گیرم.

مختصر و مفید، تیتر اول بیشتر رسانه های ایران و جهان استعفای لاریجانی است. لاریجانی – که بیش از آن که دبیر شورای عالی امنیت ملی باشد مقام ارشد مذاکرات هسته ای ایران بود – با روی کار آمدن دولت نهم به این مقام منسوب شده بود. گر چه الهام، سخنگوی دولت نهم، ادعا می کند که آقای لاریجانی پیش ...

می شود فهمید خورشید پاسی از نیمروز را گذرانده که غبار باستانی هوا، نورخط اریبی را که از لای غارسنگها تابیده بر دیواره ی مهراب، رج می زند. به دخیل ها دست می کشم، دریچه را باز می کنم. جامی عتیق آن سوی کنگره های دریچه بر دیوارکنده های مهراب، جای خوش کرده قرن هاست. هیـــنزا.

مطلبی را که خردنامه همشهری، اسفند ماه هشتاد و پنج با نام هولوکاست؛ پس از ۷۰سال منتشر کرد، این جا با نام اصلی آورده ام بی تصرف همشهریان: