مسعود بُربُر Masoud Borbor
نگاره: پسرک نشسته، تکیه داده به دیوار و با خرده سنگ‌های روی آسفالت بازی می‌کند. سنگ ها را بر می‌دارد و کنار هم جمع می‌کند. ریزترها را بیشتر نگاه می‌کند. هر از گاه خودش را بالا می‌کشد و صدای جابه‌جا شدن خودش را گوش می‌کند. آرام آرام کمرش سُر می‌خورد پایین روی دیوار و دوباره نشیمنگاه‌ش را عقب می‌دهد و کمرش را بالا. تا صدای اتومبیلی را که از دور هُفّه می‌کشد می شنود، نگاه‌ش به سایه‌ی تیر چراغ برق می‌افتد که از وسط خیابان رد شده آن طرف. اتومبیل حالا نزدیک شده و تا لحظه‌ای دیگر سعی خواهد کرد از روی سایه رد شود اما موفق نخواهد شد. پسرک بارها این صحنه را نگاه کرده و در ذهن‌ش مرور می‌کند اما هربار اتومبیل به زیر سایه می‌خزد. به محض این که ماشین به سایه‌ی تیر می‌رسد، سایه روی اتومبیل می‌افتد و اتومبیل آن قدر سریع رد می‌شود که سایه دوباره می‌افتد پایین، روی زمین، جای همیشه.حالا اتومبیل می‌رسد و صدای بلند ترمز می‌آید. سایه همان آخرهای ماشین بالا می‌ماند و نمی‌افتد پایین. درها با صدای بُرنده‌ای باز می‌شوند و دو نفر همزمان از درهای عقبی دو طرف پیاده می‌شوند. راننده در اتومبیل می‌ماند، وسط خیابان، زیر سایه‌ی تیر برق، و دخترک از پیچ سر خیابان، آن سوی میدانگاه، صحنه را از دور نگاه می‌کند.
