مسعود بُربُر Masoud Borbor

چو ابر نعره‌زنان شد ترانه‌اش نوروز جهان دوباره جوان شد جوانه‌اش نوروز شکوفه خنده‌زنان شد چو پسته بر سر شاخ درخت جامه‌دران شد ترانه‌اش نوروز چو پلک خاک برآمد ز خواب سرد زمین بهار شعله‌کشان شد زبانه‌اش نوروز بخفت عربده‌کش تندباد توفنده نسیم عطردمان شد دمانه‌اش نوروز چو بال بادخورکها نشست بر تنِ باد زمین دوباره روان شد به خانه‌اش ...

ز باغ ای باغبان ما را همی بــوی بهـار آید کلید باغ ما را ده که فردامان به کار آید کلید بـاغ را فردا هـــزاران خواستار آید تو لختی صبر کن چندان که قمری بر چنـار آید چو اندر بـاغ تو بلبـل به دیـدار بهار آید ترا مهمان ناخوانده به روزی صد هـزار آید کنون گر گلبنی را پنج شش ...

فرو رفته باشی در تختخواب و زیر پتو غلت بزنی. سرت را از زیر پتو بیاوری بیرون ببینی نوری زده در اتاق از برفی که همه جا باریده.

شعر سکوت کن را که شاید پیش از این دیده باشید، در نشریه خزه کار شده که پیشنهاد می کنم اینجا بخوانید و نظر دهید. www.masoudborbor.com(c)All Rights Reserved

وا فریادا ز عشق وافریادا کارم به یکی طرفه نگار افتادا گر داد ِ من ِ شکسته دادا، دادا ورنه من و عشق، هر چه بادا بادا

If I could only stand and stare in the mirror would I see One fallen hero with a face like me And if I scream, could anybody hear me If I smash the silence, you’ll see what fame has done to meKiss away the pain and leave me lonely I’ll never know if love’s a lie Ooh – being crazy ...

از حنیف خوب شعری خواندم که همچنان در تکاپوست، و می خواهم که همیشه باشد. برای حنیف خوب است، بخوانید: هست ، نیست… اما عباس خوب م که مدت ها بود نخوانده بودم ش هم امروز حرف ها داشت برای آن چه مقتضای اوست و مقتضای بسیاری از ما . مثل همیشه اگزیستانسیالیسم در ذات کلمه هاش در وجودش است ...