صفحه یک
خانه > آرشیو نویسنده: مسعود بُربُر (برگه 11)

آرشیو نویسنده: مسعود بُربُر

روز دوم سفر به بلوچستان

22 فروردین 1397 ۰

روز دوم سفر به بلوچستان

صبح به بازار ایرانشهر رفتیم. بازاری که سراسر رنگ بود و پارچه‌های زیبای سوزن‌دوزی شده و لباس‌های فوق‌العاده زیبا و البته راحت. چرخی در میان رنگ‌ها غوطه خوردیم و نفری یک دست هم لباس بلوچی خریدیم که من از همان روز تنم کردم و بیشتر روزهای باقی سفر را با همین لباس گذراندم که با استقبال مردم محلی هم رو ...

متن کامل »

نگاره: روز اول #سفر به #بلوچستان سفرمان را از کرمان آغاز کردیم. من و لادن پیوستیم به دوست خوب کرمانی‌مان الهه آذرنوش که معماری و مشخصاً معماری خاک حوزه علاقه‌اش بود و دوست خوب و فرهیخته دیگری به نام نادیا که اهل سفر بود و استاد پژوهش هنر هم بود و هرجا که دست می‌داد از دانشش بهره می‌بردیم. الاهه به دنبال روستایی بود که #معماری خشتی ویژه‌ای دارد اما نمی‌دانست کدام روستاست و قرار شد من که قبلاً منطقه را چند باری دیده‌بودم جستجویی کنم و مسیری بچینیم و پیدایش کنیم (و سرانجام روز آخر نه فقط آن #روستا که چند روستای خیلی جذاب دیگر را هم پیدا کردیم.) نزدیک ظهر از کرمان با ماشین الاهه راه افتادیم و ساعتی بعد اولین توقفمان را در #بم داشتیم. باغ‌شهری از نخل‌ها که بیشتر (و به حق) با #ارگ شگفت‌انگیر و وسیعش شناخته شده است. بازدید خیلی کوتاهی از #ارگ_بم داشتیم و سرانجام راهی شدیم.در جاده بین بم و #ایرانشهر (که می‌خواستیم شب آنجا بخوابیم) جایی هست به نام #بزمان با #نخل هایی زیبا و گل‌هایی خوشرنگ و مردمانی خوشدل و دو آب معدنی جالب. پیش از همه ایستادیم تا الاهه از مناره‌های بامزه #مسجد کنار جاده عکس بگیرد، بعد خانم‌ها به چشمه آب گرم عجیبی که آنجا بود رفتند تا همراه با خانم‌های محلی تنی به آب بزنند و در این فاصله من به سراغ مردی رفتم که از میان باغش علوفه جمع می‌کرد. باغش #سرسبز بود و #کُنار هم داشت و تا بچه‌ها برگردند دلی از عزا درآوردم. بچه‌ها هم می‌گفتند داخل اتاقک چشمه آب گرم غاری هست که از انتهایش آبی می‌آید و …شب را ایرانشهر ماندیم و یک محیط‌بان جوان و فوق‌العاده درباره حیات وحش بزمان برایمان گفت و رستورانی بهمان معرفی کرد که در آن اولین #غذای_بلوچی سفرمان را خوردیم. غذاهایی خوشمزه، خوشرنگ و دلچسب: کرایی، آچار و … که بیش از همه طعم #ادویه هایش زیر زبانم مانده…

21 فروردین 1397 ۰

نگاره: روز اول #سفر به #بلوچستان سفرمان را از کرمان آغاز کردیم. من و لادن پیوستیم به دوست خوب کرمانی‌مان الهه آذرنوش که معماری و مشخصاً معماری خاک حوزه علاقه‌اش بود و دوست خوب و فرهیخته دیگری به نام نادیا که اهل سفر بود و استاد پژوهش هنر هم بود و هرجا که دست می‌داد از دانشش بهره می‌بردیم. الاهه به دنبال روستایی بود که #معماری خشتی ویژه‌ای دارد اما نمی‌دانست کدام روستاست و قرار شد من که قبلاً منطقه را چند باری دیده‌بودم جستجویی کنم و مسیری بچینیم و پیدایش کنیم (و سرانجام روز آخر نه فقط آن #روستا که چند روستای خیلی جذاب دیگر را هم پیدا کردیم.) نزدیک ظهر از کرمان با ماشین الاهه راه افتادیم و ساعتی بعد اولین توقفمان را در #بم داشتیم. باغ‌شهری از نخل‌ها که بیشتر (و به حق) با #ارگ شگفت‌انگیر و وسیعش شناخته شده است. بازدید خیلی کوتاهی از #ارگ_بم داشتیم و سرانجام راهی شدیم.در جاده بین بم و #ایرانشهر (که می‌خواستیم شب آنجا بخوابیم) جایی هست به نام #بزمان با #نخل هایی زیبا و گل‌هایی خوشرنگ و مردمانی خوشدل و دو آب معدنی جالب. پیش از همه ایستادیم تا الاهه از مناره‌های بامزه #مسجد کنار جاده عکس بگیرد، بعد خانم‌ها به چشمه آب گرم عجیبی که آنجا بود رفتند تا همراه با خانم‌های محلی تنی به آب بزنند و در این فاصله من به سراغ مردی رفتم که از میان باغش علوفه جمع می‌کرد. باغش #سرسبز بود و #کُنار هم داشت و تا بچه‌ها برگردند دلی از عزا درآوردم. بچه‌ها هم می‌گفتند داخل اتاقک چشمه آب گرم غاری هست که از انتهایش آبی می‌آید و …شب را ایرانشهر ماندیم و یک محیط‌بان جوان و فوق‌العاده درباره حیات وحش بزمان برایمان گفت و رستورانی بهمان معرفی کرد که در آن اولین #غذای_بلوچی سفرمان را خوردیم. غذاهایی خوشمزه، خوشرنگ و دلچسب: کرایی، آچار و … که بیش از همه طعم #ادویه هایش زیر زبانم مانده…

متن کامل »

نگاره: یکی گوشه‌ای نشسته بود و با مداد اندازه‌های #پرسپکتیو را می‌گرفت، یکی ورق به ورق سندهای روی رف‌ها را می‌خواند، و یکی هم گوش می‌کرد: به سکوتی که در اتاق‌ها و دیوارها و #بادگیر و آبگیر و نقش #خانه در آب شناور بود.خانه لاری‌ها و ساختمان #کتابخانه ملی در #یزد#کتابخانه‌گردیOne was sitting at the corner, scaling the #perspective by the pen, one was reading the documents on the shelves, and one was listening: the #silence flowed over the rooms, the walls, the #windward , the #water and the #reflection of the #house in the water.#Lariha house and the National #Library building in #Yazd#bibliotourism

09 اسفند 1396 ۰

نگاره: یکی گوشه‌ای نشسته بود و با مداد اندازه‌های #پرسپکتیو را می‌گرفت، یکی ورق به ورق سندهای روی رف‌ها را می‌خواند، و یکی هم گوش می‌کرد: به سکوتی که در اتاق‌ها و دیوارها و #بادگیر و آبگیر و نقش #خانه در آب شناور بود.خانه لاری‌ها و ساختمان #کتابخانه ملی در #یزد#کتابخانه‌گردیOne was sitting at the corner, scaling the #perspective by the pen, one was reading the documents on the shelves, and one was listening: the #silence flowed over the rooms, the walls, the #windward , the #water and the #reflection of the #house in the water.#Lariha house and the National #Library building in #Yazd#bibliotourism

متن کامل »

نگاره: دشوارترین دو راهی: راهی را نشانش دهی که می‌دانی بی هیچ رنجی در آرامش خواهد زیست، بی تو؛ یا با وجود رنج‌ها که در پیش خواهید داشت کنار خود نگهش داریThe most difficult #tradeoffTo #show her the way to live without any suffer, and calm, but without you;Or to keep her beside you, despite all the #suffer you know you will face. #child #children #address #colourful #life #choice #face #portrait #instachildren #kids #innocent #silence

04 اسفند 1396 ۰

متن کامل »

نگاره: #داستانخوانی با حضور #مجتبا_شول_افشارزاده؛ داستان نویس 🗓 زمان: دوشنبه ١۶ بهمن ساعت ۶:۳۰ الی ٨:٣٠ عصر #مجتبا_شول_افشارزاده متولد سال ١٣۶٢ و اهل سیرجان است. داستان نویسی، فیلمنامه نویسی، روزنامه نگاری و پژوهش چهار حوزه ی مورد فعالیت اوست. کتاب "افسانه های مردم سیرجان" را به همراه همسرش #نجمه_نورمندی_پور نوشته است و تا کنون تعدادی از داستانهای کوتاهش برگزیده و یا نامزد نهایی جایزه های ادبی مختلف بوده اند. داستان «باغ‌سنگی» رتبه اول جایزه ملی داستان‌کوتاه سقلاتون را در سال ۹۵ برای مجتبا به ارمغان آورد.. این هفته داستان "اشموغ" نوشته #مجتبا_شول_افشارزاده را با صدای نویسنده می‌شنویم. #مسعود_بربر، برگزارکننده این دورهمی، روزنامه‌نگار، داستان‌نویس و مدرس داستان‌نویسی است. مکان: تقاطع خیابان کارگر و بلوار کشاورز، نبش ضلع جنوب غربی، پلاک ٣٠٨، کتاب آمه، #کافه_ایونت حداقل ١٠ هزار تومان بابت استفاده از مکان و هزینه پذیرایی به کافه پرداخت می‌کنیم. کافه ایونت| @kafehevent

15 بهمن 1396 ۰

متن کامل »

نگاره: سرخوشانه‌های برفیِ تهرانخبرگزاری مهر، گروه جامعه-مسعود بُربُر: اگر هم شب را بی‌خبر از عالم و آدم به خواب خوش گذرانده باشی، صبح سکوت خیابان و نور تازه‌ای که اتاق را گرفته تا پای پنجره می‌کشاندت: آنجاست، روی لبه‌ی دیوارها کُپه شده، شاخه‌های درختان را خم کرده و حتی سیم‌های برق را انحناهای قشنگ داده است. کلاغی نشسته وسط خیابان و سرش را این سو و آن سو می‌چرخاند. دو قدم جفت‌پا می‌پرد و خیره می‌ماند به سفیدیِ نرم که همه جا را گرفته است، به برف.شال و کلاه را از دور از دست‌ترین جای خانه بیرون می‌کشی و به خیابان می‌روی. در کوچه، کارمندانِ آخرین سال‌های پیش از بازنشستگیِ بخش اداریِ شرکت‌ها هم آمده‌اند بیرون به برف‌بازی. پیرمردی، کلاه لبه‌دار به سر و چوب‌به‌دست، برف روی شاخه‌های درخت‌ها را می‌تکاند. کودکی یک عالمه گلوله برفی درست کرده و رفته کنار خیابان اصلی که برخلاف همیشه تنها گاهی از آن خودرویی می‌گذرد. کودک هیچ خودرویی را از گلوله‌های برفی بی‌نصیب نمی‌گذارد. در شیشه‌ی چشم‌های پیرزنی که کنارش ایستاده و از او مراقبت می‌کند رؤیای کرسی زغالی منعکس شده و خیال پختن آش رشته و شلغم. در پارک‌ها صدای خنده‌های جوان‌ها شفاف و روشن مثل برف توی هوا چرخ می‌خورد، و هر طرف که بخواهد سر می‌کشد. شادی ناب و نایابی در همه چشم‌ها و صداها هست. زمین دلش برای خنده‌ها تنگ شده بود.شب که برسد، جلوی گاری لبوفروشی‌ و باقالی فروشی، جمعیت زیادی ایستاده‌اند. یک پارکبان با میله رنگی نورانی ماشین‌ها را هدایت می‌کند. جمعیت گاهی بیشتر می‌شود و گاهی سرک می‌کشند. دانه‌های برف، آرام، روی موهای خیسِ مردمِ منتظر می‌نشیند. نور نئون قرمز مغازه‌ها چشمک می‌زند. درِ ماشین‌ها با صدای خفه بم و توپری بسته می‌شود و برف، آرام، روی خیابان‌ها، پارک‌ها، ماشین‌ها، مردم و درخت‌ها، می‌نشیند. فردا برف بر تن سنگ‌ها و شاخه‌ها و دیوارها ذره‌ذره آب می‌شود و زمین سبک‌تر است.فردا آسمان حتماً آبی‌تر است و تهران نفس می‌کشد.https://www.mehrnews.com/news/4212027/عکس: اصغر خمسه

10 بهمن 1396 ۰

نگاره: سرخوشانه‌های برفیِ تهرانخبرگزاری مهر، گروه جامعه-مسعود بُربُر: اگر هم شب را بی‌خبر از عالم و آدم به خواب خوش گذرانده باشی، صبح سکوت خیابان و نور تازه‌ای که اتاق را گرفته تا پای پنجره می‌کشاندت: آنجاست، روی لبه‌ی دیوارها کُپه شده، شاخه‌های درختان را خم کرده و حتی سیم‌های برق را انحناهای قشنگ داده است. کلاغی نشسته وسط خیابان و سرش را این سو و آن سو می‌چرخاند. دو قدم جفت‌پا می‌پرد و خیره می‌ماند به سفیدیِ نرم که همه جا را گرفته است، به برف.شال و کلاه را از دور از دست‌ترین جای خانه بیرون می‌کشی و به خیابان می‌روی. در کوچه، کارمندانِ آخرین سال‌های پیش از بازنشستگیِ بخش اداریِ شرکت‌ها هم آمده‌اند بیرون به برف‌بازی. پیرمردی، کلاه لبه‌دار به سر و چوب‌به‌دست، برف روی شاخه‌های درخت‌ها را می‌تکاند. کودکی یک عالمه گلوله برفی درست کرده و رفته کنار خیابان اصلی که برخلاف همیشه تنها گاهی از آن خودرویی می‌گذرد. کودک هیچ خودرویی را از گلوله‌های برفی بی‌نصیب نمی‌گذارد. در شیشه‌ی چشم‌های پیرزنی که کنارش ایستاده و از او مراقبت می‌کند رؤیای کرسی زغالی منعکس شده و خیال پختن آش رشته و شلغم. در پارک‌ها صدای خنده‌های جوان‌ها شفاف و روشن مثل برف توی هوا چرخ می‌خورد، و هر طرف که بخواهد سر می‌کشد. شادی ناب و نایابی در همه چشم‌ها و صداها هست. زمین دلش برای خنده‌ها تنگ شده بود.شب که برسد، جلوی گاری لبوفروشی‌ و باقالی فروشی، جمعیت زیادی ایستاده‌اند. یک پارکبان با میله رنگی نورانی ماشین‌ها را هدایت می‌کند. جمعیت گاهی بیشتر می‌شود و گاهی سرک می‌کشند. دانه‌های برف، آرام، روی موهای خیسِ مردمِ منتظر می‌نشیند. نور نئون قرمز مغازه‌ها چشمک می‌زند. درِ ماشین‌ها با صدای خفه بم و توپری بسته می‌شود و برف، آرام، روی خیابان‌ها، پارک‌ها، ماشین‌ها، مردم و درخت‌ها، می‌نشیند. فردا برف بر تن سنگ‌ها و شاخه‌ها و دیوارها ذره‌ذره آب می‌شود و زمین سبک‌تر است.فردا آسمان حتماً آبی‌تر است و تهران نفس می‌کشد.https://www.mehrnews.com/news/4212027/عکس: اصغر خمسه

متن کامل »

نگاره: پسر، نفس که می‌کشید، از همه سو سکوت سردی توی صورتش پس می‌زد. برف، سنگ، دیواره و دوباره برف در انبوهی از مه. ناگهان ایستاد و گوش تیز کرد. از جایی دور، خیلی دور، صدای مبهم زنگوله می‌آمد. صدای درهم و طنین‌انداز صدها و هزارها زنگوله اما از وقتی از پیرمرد جدا شده بود هیچ جا هیچ نشانی از گله‌ای ندیده بود. نه گوسفندی،‌ نه بزی، نه سگی و نه چوپانی. صدای دور و مبهم زنگوله‌ها مثل مه در هوا می‌غلتید و دور و نزدیک می‌شد طوری که نمی‌شد فهمید صدا توی کوهستان چرخ می‌خورد یا توی ذهن مه گرفته‌اش شناور است. مسیر برفی پیچانی که پایین می‌رفت همچون رودی خروشان و حجیم بود از جنس برف که پشت صخره‌ها و پشت مه پنهان می‌شد و انگار هیچ گاه قرار نبود کسی از آن مسیر به پایین برگردد. پسر چرخید رو به بالا. باریکه راهی را که از میان سنگی پیچ می‌خورد و می‌شد حدس زد که تا پای شاهدژ بالا می‌رود انتخاب کرد. یک قدم بیشتر برنداشته بود که صدای «اَها»یی شنید. صدایی که مثل آواز زنگوله‌ها گنگ و محو اما زنانه بود. قدم که تندتر کرد صدای زنگوله‌ها افتاده بود اما صدای اَها انگار توی پیچ و خم دیواره‌ها دو سه بار دیگر تاب خورد و از دور و نزدیک به گوشش رسید. خواست باز هم تندتر برود که ناگهان مه دوباره باز شد و این بار بدون آنکه نگاهی به مسیر بیاندازد قدم به دویدن سفت کرد اما یک قدم بیشتر برنداشته بود که صدای دخترانه بر سرش آوار شد:ـ اَهاایستاد. میخکوبِ پرهیب دختری که تمام قد روبه‌رویش ایستاده بود، یک دست به کمر و به دست دیگرش چوبدستی، چادرکی سفت به کمر پیچیده و چشم تیز کرده و خدنگ ایستاده مثل خود شاهدژ محکم و سرسخت.

12 دی 1396 ۰

نگاره: پسر، نفس که می‌کشید، از همه سو سکوت سردی توی صورتش پس می‌زد. برف، سنگ، دیواره و دوباره برف در انبوهی از مه. ناگهان ایستاد و گوش تیز کرد. از جایی دور، خیلی دور، صدای مبهم زنگوله می‌آمد. صدای درهم و طنین‌انداز صدها و هزارها زنگوله اما از وقتی از پیرمرد جدا شده بود هیچ جا هیچ نشانی از گله‌ای ندیده بود. نه گوسفندی،‌ نه بزی، نه سگی و نه چوپانی. صدای دور و مبهم زنگوله‌ها مثل مه در هوا می‌غلتید و دور و نزدیک می‌شد طوری که نمی‌شد فهمید صدا توی کوهستان چرخ می‌خورد یا توی ذهن مه گرفته‌اش شناور است. مسیر برفی پیچانی که پایین می‌رفت همچون رودی خروشان و حجیم بود از جنس برف که پشت صخره‌ها و پشت مه پنهان می‌شد و انگار هیچ گاه قرار نبود کسی از آن مسیر به پایین برگردد. پسر چرخید رو به بالا. باریکه راهی را که از میان سنگی پیچ می‌خورد و می‌شد حدس زد که تا پای شاهدژ بالا می‌رود انتخاب کرد. یک قدم بیشتر برنداشته بود که صدای «اَها»یی شنید. صدایی که مثل آواز زنگوله‌ها گنگ و محو اما زنانه بود. قدم که تندتر کرد صدای زنگوله‌ها افتاده بود اما صدای اَها انگار توی پیچ و خم دیواره‌ها دو سه بار دیگر تاب خورد و از دور و نزدیک به گوشش رسید. خواست باز هم تندتر برود که ناگهان مه دوباره باز شد و این بار بدون آنکه نگاهی به مسیر بیاندازد قدم به دویدن سفت کرد اما یک قدم بیشتر برنداشته بود که صدای دخترانه بر سرش آوار شد:ـ اَهاایستاد. میخکوبِ پرهیب دختری که تمام قد روبه‌رویش ایستاده بود، یک دست به کمر و به دست دیگرش چوبدستی، چادرکی سفت به کمر پیچیده و چشم تیز کرده و خدنگ ایستاده مثل خود شاهدژ محکم و سرسخت.

متن کامل »
Masoud Borbor ©
رفتن به بالا