مسعود بُربُر، روزنامه قانون- خانه عامری های تهران، که به ثبت ملی نیز رسیده بود تخریب شد. اکنون به جای این خانه که میگفتند آنقدر نفیس است که هیچ جایگزینی برایش ندارند، سیلوی سیمان و جرثقیل تاور کرین نشسته تا پنجره تهرانیها به آسمان باز هم محدودتر شود.
دبیر کمیته پیگیری خانههای تاریخی تهران که خود بلافاصله پس از تخریب از خانه بازدید کرده به «قانون» میگوید: «الان در ملک یک جرثقیل بزرگ زردرنگ بود. وقتی از کوچه روبهروی آن وارد میشوی وملک را کامل میبینی متوجه میشوی که دیگر هیچ چیزی تحت عنوان بنا در ملک نیست و زمین صاف و خالی است.»
سجاد عسگری با اعلام اینکه این بنا را با مشقت فراوان در دولت احمدینژاد ثبت کردیم میگوید: «در زمان خانم آتوسا مومنی که همه ما می دانیم چه نقدها و ایرادهایی به زمان تصدی ایشان وارد است بنا را ثبت کردیم. همه اینها را از سر گذراندیم اما متاسفانه حالا میبینیم به راحتی و مثل آب خوردن یک شبه بنا را خراب میکنند.»
به گفته او خانه عامریها متعلق به خاندان عامری بوده که نسبشان به عامریهای کاشان میرسیده و بنای خانه متعلق به اواخر دوره قاجار و اوایل دوره پهلوی و از لحاظ معماری واقعا واجد ارزش بود. یک نکته دیگر اهمیت آن هم خانه- باغ بودن آن بوده است.
عسگری اضافه میکند: «ما همیشه به شهرداری فشار میآوردیم که نگذارد بنا را خراب کنند چرا که اصلا خود ساختمانی که به خاطرش میخواستند این بنا را تخریب کنند، خلاف اندر خلاف بود و پرونده مفصلی هم دارد که باید در فرصت بیشتری به آن پرداخت.»
اکنون بیش از دو سال از زمانیکه مالک مجتمع تجارت جهانی خانه عامریها را خرید تا برای این مجتمع پارکینگ بسازد گذشته است. مهرماه سال ۱۳۹۱ مالک خانه – باغ تاریخی عامریها در محدوده میدان فردوسی اقدام به برداشتن شیروانیهای سقف آن کرده بود که پس از اطلاع کمیته پیگیری خانههای تاریخی شهر تهران، موضوع به اطلاع رئیس اداره میراث فرهنگی استان تهران رسید و بلافاصله موضوع ثبت اضطراری خانه – باغ تاریخی عامریها در فهرست آثار ملی کشور مطرح شد و در آخرین روز از مهرماه این خانه به ثبت ملی رسید. اگرچه آن زمان تخریبها تنها به برداشتن شیروانیهای سقف این خانه – باغ ثبت ملی شده محدود شد و پس از ثبت ملی این اثر عملیات تخریب آن متوقف شده بود اما کمی بعد تیرهای چوبی آن نیز آرام آرام کم شدند و سرانجام روز گذشته رهگذران خیابان سپهبد قرنی دیگر اثری از خانه ندیدند و به جای آن جرثقیل و سیلوی سیمان کار گذاشته شده بود.رد عوامل تخریب این خانه تاریخی را تا اوایل سال ۱۳۹۰ می توان دنبال کرد. زمانی که یکی از مدیران سابق اداره کل میراث فرهنگی استان تهران مجوز این کار را امضا کرد. هر چند پس از آن میراث فرهنگی استان تهران برای حفظ این خانه آن را به صورت اضطراری ثبت کرد، اما قدم بعدی از سوی بخش حقوقی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری برداشته شد.
زمانی که دیوان عدالت اداری در پاسخ آخرین درخواست بخش حقوقی مبنی بر دادن یک فرصت دیگر برای دفاع از خانه عامریها پاسخ داده بود که با توجه به اینکه مالک جدید خانه عامریها، این خانه را قبل از ثبت آن در فهرست آثار ملی خریده، برای او حقی در این زمینه ایجاد شده است، بنابراین امکان دادن فرصت دیگر وجود ندارد اما میراث فرهنگی میتوانست تا زمانی مقرر یک دفاعیه جدید به دیوان ارائه کند که با توجه به تعلل بخش حقوقی سازمان میراث فرهنگی و از بین رفتن زمان مناسب برای دفاعیه این امکان نیز تقریبا از بین رفت.
بخش حقوقی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری هفت روز پس از پایان مهلت دادهشده از سوی دیوان عدالت اداری به بخش حقوقی اداره کل میراث فرهنگی استان تهران، معاونت حقوقی سازمان میراث فرهنگی و گردشگری کشور، نامه مربوط به این موضوع را به اداره میراث فرهنگی تهران تحویل داد. بخش حقوقی اداره میراث فرهنگی تهران، چند روز بعد از دریافت نامه به دیوان عدالت اداری علت این تعلل را توضیح داد و از دیوان مهلت دوبارهای برای دفاع خواست اما با توجه به زمان از دست رفته، این اقدام هم فایدهای نداشت تا آنکه سرانجام محو تدریجی خانه که رسانهها بارها و بارها نسبت به آن هشدار داده بودند به تخریب یکباره منتهی شد.
عمارت و باغ تاریخی عامریها در خیابان فردوسی شمالی، پلاک۴۵۹ قرار داشت و ازجمله خانه – باغهای اواخر قاجار و متعلق به سال۱۳۰۵هجری شمسی در محله فردوسی تهران بود. این خانه – باغ در زمینی به مساحت ۲۷۵۰ متر در ضلع جنوبی – غربی میدان فردوسی که از املاک افراد مشهور دوران قاجار و احداثکننده نخستین کارخانههای ملی پس از دوران امیرکبیر و همچنین از مؤسسان اولیه بانکداری در ایران بود، ساخته شده بود.