ایرانی

چه می توان گفت؟ چرا دولت شکایت نمی کند؟ چرا هیچ نهاد حقوق بشری و غیر بشری کاری انجام نداده است؟ رسانه ها کجا بودند؟ جای این خبر در رسانه های ایران کجاست وقتی سیمای جمهوری اسلامی بیکار بودن دو جوان ۲۰ ساله آمریکایی را در بوق می کند؟  اصلا چرا خود مسافران پذیرفته اند و چرا از همانجا برنگشته اند، سفر به دوبی چند می ارزد؟ اینجا و اینجا بخوانید اگر می توانید، نیاندیشید…
این هم ایمیل دیگری است که برایم رسیده. آن را که خواندید این را هم بخوانید.

”

در هفته جاری رسانه ملی با پخش یک برنامه درباره بحران اقتصادی آمریکا وضعیت دو جوان را در لاس وگاس آمریکا به تصویر  کشید. این دو ، حدود ۲۰ سال داشتند و به گفته گزارشگر برنامه ، ۴ سال است که بیکار هستند(یعنی از ۱۶ سالگی!)
هر چند که بحران اخیر در آمریکا و دیگر کشورهای جهان یک بحران بزرگ و عظیم اقتصادی است و طبیعتاً انعکاس اخبار مربوط به آن از جمله وظایف و کارکردهای هر رسانه ای در جهان است اما نکته اینجاست که آیا سیمای وطنی ما مشکلات جوانان ایرانی را نیز مثل آمریکا پوشش می دهد و پای درد و دل آنها می نشیند؟

جالب این جاست که رسانه ملی بیکاری دو جوان آمریکایی ، آن هم دو جوان مجرد و ۲۰ ساله را بر روی آنتن می فرستد ولی دو روز بعد از این برنامه ، وقتی دانشجوی متاهل کارشناسی ارشد دانشگاه تهران ، به دلیل بیکاری و فقر خودکشی می کند ، سیما ، از کنار این ماجرای تلخ و گزنده با بی اعتنایی عبور می کند؛ تو گویی بیکاری جوان آمریکایی در آن سوی اقیانوس ها برای سیما مهم تر از مرگ دانشجوی نخبه ایرانی بر اثر بیکاری است!

آیا سیما برنامه ای درباره خودکشی اخیر جوان دانشجوی ایرانی و خودکشی های مشابه انتشار داد؟ آیا سیما مشکلات اقشار مختلف مردم از جمله کارمندان را با تورم کمرشکن کنونی و حقوق ناچیز آنها پوشش می دهد؟ آیا سیما مشکل بیکاری میلیون ها جوان تحصیلکرده ایرانی را پوشش می دهد؟ آیا سیما به ناهنجاری های اجتماعی و سایر نگرانی های شهروندان ایرانی اعتنایی دارد؟

ای کاش سیما به جای توجه به مشکلات جوانان آمریکایی که خود برای انعکاس مشکلاتشان بیش از ۵۲۰ میلیون صفحه روزنامه در هر روز در اختیار دارند و بیش از صد کانال تلویزیونی و هزاران سایت و رسانه دیگر در اختیار دارند، کمی نیز به فکر انعکاس مشکلات واقعی مردم و جوانان ایرانی باشند. ای کاش به جای هلهله سردادن از سقوط عنقریب آمریکا کمی هم به فکر معضلات و مشکلات زیربنایی و جدی جامعه ایران باشیم ، ای کاش مردم خود و دردهایشان را در تلویزیون ملی هم ببینند و لااقل دلشان خوش باشد که صدایشان در رسانه ملی که با پول آنها اداره می شود ، بازتاب دارد و ای کاش…ای کاش “رسانه ملی” ، رسانه ملی می شد

“