سفر به آشیانه عقاب

[singlepic=39,295,192,,center]

(این نگاره از امین رضوی سوسن است)

راهی نیست. عادتمان شده کنار گوشمان را نبینیم. از آتشکده ری و نیایشگاه باستانی بی بی شهربانو که یک قدمی تهران است گرفته تا الموت و رازمیان و دریاچه اوان که اندک ساعتی راه می طلبد.
راه را به آشنایی بیشتر و بیشتر با یاران مان می گذرانیم و چاشتی حسابی که به دلمان می زنیم و با همان تا پای گازرخان می رویم.
نیمروز نشده پای دیواره  ی کوهی سترگیم. تازه کوه را که با راه و پله های ساخته شده بر سنگ می چرخیم می بینیم که به راستی آن قلعه ی ساخته شده بر قله را راهی نبوده که نیست. شاید اگر همین پله های چوبی داربستی را فراهم نیاورده بودند برای ما و گردشگران، هنوزاهنوز از دیدن دژ فداییان محروم بودیم. این جا، در پایین ترین لایه آثار دوره اسماعیلی هست و روی آن صفوی، و آن گونه که تفریح شاهزادگان قاجاری گنج دزدی بوده، آثاری هم از کند و کاو های این دوره مانده بر تن دژ ۳۰۰۰۰ متری.
همین جا بوده که یک نفر سرسختانه، خواست ِ دور از دسترس ِ دستگاهی ایرانی ساختن در قلب خلافت عباسی و سلطنت سلجوقی را پی گرفته است. همین جا هم بوده که اسماعیلیان صد نفری، در محاصره لشکر خلیفه و سلطان، یک سال دوام می آورند تا بعد ها بمانند و بیشتر شوند و دویست سال و بیشتر ایران را در دست ایرانی نگاه دارند.
بستر رودی قدیم و بزرگ،‌ و جهان، از این جا کوچک می نماید و دست یافتنی. بر خاکی پا نهاده ایم که در آن پیمان هایی سترگ بسته شده و به انجام رسیده است. از گازرخان که راه می افتیم راهمان را با همخوانی سرودهایی از حماسه ها، به سرزمینی می بریم که نامی بس با مسما دارد:‌ رازمیان…
شب را کنار دریاچه ای مه آلود و رازآمیز اردویی و آتشی برپا می کنیم، شبمان را با هم اندیشی و هم آموزی به نیمه می رسانیم و گرد آتش، داستانی می خوانیم و کنار دریاچه به خواب می رویم تا بامدادان چشمانمان به چشم انداز شگفت دریاچه بیدار شود. صبح را به دویدنی گرد دریاچه و نرمش و ورزشی می آغازیم و صبحانه و عکس و فیلم…
روز دوم به لمبسر می رویم. دژی ۹۰۰۰۰ متری بر چکاد کوهی، که کیابزرگ امید، جانشین حسن صباح آن را مرکز فرمانروایی خویش نهاده و پس از او فرمانروایی اسماعیلیه الموت همین جا مانده تا با هجوم مغول با خاک و آتش یکسان شده است…
آب انبارها، یک دو سقف باقی مانده و سفال ها و نقش هایی که همه جا ریخته و صدالبته گودال های حفاری غیرمجاز و گنج دزدهایی که بازهم از مسؤولین پیش تر بوده اند. از راهنما وضعیت کاوش و بهسازی دژ را می پرسیم، با پاسخی تکراری روبه رو می شویم:‌هیچ…
و باز می گردیم. سرشار از شکوه و عظمت آن چه دیده ایم و در حسرت آن چه باید و انجام نشده.
باز می گردیم، سرشار و تهی …

[نگاره ها از مسعود بُربُر، امین رضوی سوسن، حسام ضیایی و مهدی ممقانی است.]

اینجا را هم بخوانید