خانه > نوشتار > روزنوشته های کاغذی > نگاه بانی ِ همیشگی ِ هیچ چیز و همه چیز

نگاه بانی ِ همیشگی ِ هیچ چیز و همه چیز

BubbleShare: Share photosCreate and Share Crafts
رامسر – دوازدهم تا پانزدهم شهریورماه ۱۳۸۷

چه قدر زمان می شود که فریضه ی در دفترهایم، یادداشت روزانه نوشتن را به جا نیاورده ام؟ بهانه گیری کنم؟ رسانه نگاری (وب نویسی و روزنامه نگاری)، کار، زندگی، یارانم، … بهانه است!
رامسر بودیم با لادن، بابا، مامان، مینا و مونا. یک سفر عالی، به سرسبزترین شهر ایران با دیدنی های بی مانند، از مارکوه و قلعه ی بالای آن گرفته تا موج های ناآرام دریا. کاخ مرمر، آب گرم، جاده ی جواهرده، با امامزاده ای که آتش کده ای بوده و گورستان گبری. ای عجیب سبز! چه قدر هوا، چه قدر تازگی…
در پله هایی که می رود تا دژ مارکوه، می نشینم روی دو پا، خیره می شوم به گیاهی که آب دانه های شبنم بامدادی، لای تای برگ درازش لمیده اند. بعد، از پشت دوربین نگاه شان می کنم، و بعد، ثبت شان می کنم. مگر می شود؟ مگر می مانند؟ هیچ می شود، این لحظه هم…
برگشتنا، نواری می خواند، یک دو آهنگ هم از قمیشی که در مذمت مهاجرت می خواند. کلاردشتیم که توی ذهنم آهنگی یک بار دو شنیده از داریوش خوب به یادم می آید و می خواند:
«
کهن دیارا
دیار یارا
دل از تو کندم ولی ندانم
که گر گریزم کجا گریزم
وگر بمانم کجا بمانم؟…
»
بابا نگران لنت هاست…

پاسخ بدهید

ایمیلتان منتشر نمیشود

این سایت از اکیسمت برای کاهش هرزنامه استفاده می کند. بیاموزید که چگونه اطلاعات دیدگاه های شما پردازش می‌شوند.

رفتن به بالا